سپاهیان سعد بن ابی وقاص به دروازه های شهر رسیده اند رودابه ، سردشت خالی میشود از مردم و کودکان تباه میشوند با زوزه بمب ها. مرا دیگر طاقتی نیست تا شمشیر بر کشم . قسم به عظمت امپراطوری باستانی مان تا بحال دشمنانی چنین ندیده ام بانوی من که حلبچه بوی مردار میدهد .نگو که بزدلیم ، نگو بانو .من میمانم در رزمگاه و به گاه غروب پیکرم را سربازان خواهند یافت به میانه میدان . بانو جان نمی توانم ایراندخت را ببینم که به عقد قتیبة بن مسلم در می آید وطارق عزیز خطبه میخواند برای دوچشم آریایی اش و آرشم را ببینم که کاه جلوی اسبان عرب میریزد ،وقتی قهرمان عرب به تحقیرمان لب می گشاید بانو ! بانو جان می ترسم از روزی که شیهه خشن سرداران عرب پای دیوارهای خانه مان برسد و تو را دست بسته جلوی دوچشمم ببرند .شرم دارم از ایراندخت .پیکر مرا به گاه غروب از میانه میدان خواهند یافت ، لیک تا غروب به رسم عاشقی به بیستون پناه ببر به تراش تیشه های فرهاد که دیشب در هلهله قبایل عرب فرهاد قربانی شد برای پسر بابل
رودابه جان این نزاع تا ابد پایدار می ماند . عرب را با پارسیان سازش نخواهد اوفتاد،صدام از جنگ قادسیه می گوید والله اکبر سر میدهد و به شرافت عرب قسم می خورد .سالها می آیند و می روند و فرزندان عرب را سیری نخواهد بود از نوشیدن خون کودکان ما، خرمشهررا کودکان ما خونین شهر می خوانند ، صدام قهرمان عرب می شود از کرانه های مغرب عرب تا فلسطین و شام و شبه جزیره ! صدام قهرمان می شود و نامش در گوش کودکان عرب زمزمه.کودکان ایران زمین اما می مانند ،می دانم. که دوباره ریشه می زنند در خاکی که کوروش بر آن بوسه زد ..آخرین نزاع اما سوگ سیاووشان است
بانو جان ،به گاه غروب پیکرم را به میانه میدان خواهند یافت ،قهرمان عرب سقوط خواهد کرد به روزگاری که کودکان سرزمین من دوباره هجی می کنند نام کوروش را .ولی هیچ ایرانی به هلهله نمی نشیند به مرگ آن پیر کریه که کودکان من بیزارند از خونی که عرب هدیه داد به ایران زمین ، به بیستون پناه می برند فرزندان من وقتی قهرمان عرب به مرگ خویش سیاه میپوشد....ایرانیان را رسم عاشقی خوشتر آید تا شرح کشور گشایی .به بیستون پناه مبیرند و سرود مهر سر خواهند داد در دامنه های عاشقی .کودکان عرب به بغداد اما طناب می بافند