ما بر این باوریم که فردای دنیای بدون جنگ و خون ریزی در گاهواره هایی رقم می خورد که مادران آن به جنگ ، انتحار ، خشونت و ترور نه بگویند ، مادرانی که باور داشته باشند صلح ضروری ترین سرمشق برای کودکانشان خواهد بود و جنگ همیشه دسیسه دولتهاست برای نابودی یکدیگر

*******

تابستان سه سال پیش بود که بیشتر وقتم را در کمپ های فلسطینیان سپری می کردم ، منطقه ای در دمشق به نام یرموک . آنجا بود که دانستم برای زنان این سرزمین صلح رویایی ترین آرزو شده است که بیم از دست دادن فرزند چون کابوسی در تار وپود وجودشان تنیده بود . أم حنین زنی چهل و سه ساله که سه پسرش در نبرد با اسرائیلیان از دست رفته بود ،می گفت پسرانش بهترین روزهای عمر خویش را در رویایی سپری کردند که عرفات راحت از کنار آن گذشت . او همیشه با لبخندی تلخ می گفت کاش پیش از مرگ طفلانش پرچم صلح بالا می رفت . هدیل معلم و چریک سابق اهل غزه که سیزده سال را در زندان گذرانده بود معتقد بود برای داشتن نسلی فرهیخته ، مترقی و سالم باید برای صلح قدم بردارند و هر دو طرف سلاحها را به زمین بگذارند . أم محمد می گفت همانقدر که از مرگ دختر ده ساله اش در حمله نظامیان اسراییلی بخود می پیچد از انفجار اتوبوس حامل کودکان اسراییلی و اندوه مادرانشان شرمگین است.او معتقد بود ما همه فرزندان آدمیم و یهودیان پسر عموهای ما هستند

کمپ ها موقع غروب دلگیر تر ازهمیشه می شد ، بوی تند عود دست فروشها و پادو هایی که به خانه باز می گشتند ، خانه های رنگ و رو رفته و کودکان از صبح تا شب رها شده در زباله ها انسان را به فکر فرو می برد و علامت سوالی بزرگ که چه باید کرد؟تا کی باید برای چیزی خون ریخت که تغییرش مستلزم نابودی میلیون ها انسان خواهد شد؟

آشنایی با دتا، زنی که باور داشت می شود صلح را به ارمغان آورد مرابا جماعتی از زنان آشنا کرد که برای صلح و طرد خشونت در خاورمیانه رکاب می زدند . از سی کشور جهان زنان آمده بودند تا پرچم صلح را به اهتزاز در آورند . سفید ، سیاه ، مسلمان ، مسیحی ، یهودی عرب ، عجم، فرنگی

این اولین بار بود که هیچ کس از دیگری از نژادش نمی پرسید ، هیچ کس تفاخر نمی کرد ، هیچ کس از دیگری برتر نبود ، همه با هم فقط آمده بودیم تا بگوییم زنان جهان خواهان صلح اند و با ترور ، بمب ، گلوله ، کودک کشی و...مخالفند .ما روبروی سربازانی رکاب زدیم که از شرم اراده ما اسلحه هایشان را پنهان کردند

مسیر ده روزه در کشورهای سوریه ، لبنان و اردن برای ما و فلسطین و اسراییل برای بقیه تیم هر روز با شگفتی های بسیاری سپری شد و تک تک ما با اندوخته هایی گرانبها از عشق ، مشارکت ، تلاش ،خواستن و رسیدن به کشورهای خود باز گشتیم.زنان فلسطینی ساکن در کمپ ها به استقبال ما می آمدند و با لبخندی به فردا سلام می دادند. زنان اسراییلی در اورشلیم دست در دست خواهران فلسطینی شان به جنگ و کشتار بی گناهان نه می گفتند . آری زنان به دنیای ساخته شده به دست قلبهای سنگی نه گفتند و می گویند

اگرچه جنگ لبنان و اسراییل بسیاری از ما را نا امید کرد ، بسیاری از لبنانی ها به صلح نه گفتند وفلسطینی ها باز به اسلحه روی آوردند، اما امسال زنان بار دیگر دست در دست هم برای ساختن جهانی که میراث همگی ماست گردهم جمع می شوند تا این بار از سوریه به سمت غرب رکاب بزنند و باز تکرار کنند مشکل منطقه با تفنگ های بجای مانده از جانیان تاریخ حل نخواهد شد و برای زیستن و درست زیستن باید به صلح آری گفت

جهانی که جنگ را از فرهنگ لغات خود پاک کند، جهان آرمانی زنان است . زنانی که با شیره وجودشان مهر را به کودکانشان می نوشاندند