می خواستم چیزی از درد هاي دمل بسته كهن ننویسم ...حداقل برای مدتی ..بقدر کافی از اين جماعت بيزارم که نوشتنم هم نوعی آشفتگی است ...در این زندان، گاه دل آدم بیشتر از همیشه می گیرد ..آري گفته بودم تا چند وقت نمی نویسم... قصد داشتم جز شعر چيزي ننويسم .اما امروز بغضم ترکید ....یاد آذر یکهزار و سیصد و هشتاد و یک افتادم ....حکم اعدام برای استادم آغاجری صادر شده بود و ما نمی توانستيم سکوت کنيم ....باید کاری می کرديم ...همه دانشجویان به خروش آمده بودند و دانشگاهها بهم ریخته بود ...من و چند نفر از دوستان و سعيد ، شب و روزما ن شده بود برنامه برای آزادی استاد . بی خیال از دانشگاه و درس و خانواده فقط به این فکر می کردم که باید کاری کرد ...آن روزهای سرد آذری من هیچ خبری از پدرم نداشتم ...هیچ خبری ...بعد از حمله چند تا لباس شخصی و انصار حزب الله به ما، مخفی شده بودیم .چند روزی ...موبایل هم خاموش بود ...هوا برفی بود و خفه . بعد از چند روز یک لحظه موبایل را روشن کردم تا شماره دوستی را پیدا کنم ....تلفنم زنگ خورد .الو بابایی... سلام خوبی ؟ یه سراغ از ما نگیری ها ؟ کجایی دخترم ؟ دلم برات تنگ شده ؟

خدای من پدرم بود ...او نباید می فهمید من در چه شرایطی هستم . موبایل هم نباید روشن می ماند ... پریدم در حرف بابا و گفتم ...بابا جان بهت زنگ می زنم

باشه بابا ..فقط بدون دلم برات تنگ شده

من گوشی را قطع کردم بدون خداحافظی .....و نمی دانستم که این آخرین بار است که صدای بابا را می شنوم

الو بابا گوشی را بر دار ....بابا منم ...بردار

در قبرستان وقتی نگاهم به صورتش افتاد باز انگار به من مي گفت ...بابا کجایی ما هم دل داریم...این همه برای دیگران یک دقیقه برای بابای خودت . برف مي آمد و من به آخرين ضرب آهنگ هاي صداي او فكر مي كردم

خواهرم گفت ....روز تولدت پدر را به خاک می سپاری دردانه بابا ...کجا بودی تا الآن ..؟ باز هم شعار ...؟ بازهم برای این مردم که لیاقت ندارند از خود گذشتن ؟ باز هم مبارزه سياسي ؟ مبارزه براي آزادي ؟ براي ...و بغض اش تركيد. جوابی نداشتم بگویم ..اشک می ریختم

الو بابایی ...سلام

پدرم را به خاک سپردم و همیشه یک جای دلم کینه داشت ..از خودم ..از حکومت ...از اعتصاب ...از زندان ...از اعدام ...از سياست . از دين مداران نان به نرخ روز خور . از تكبيرة الاحرام هاي بلند مزورانه

ديروز هم سعيد را باز بردند زندان . اين هم يك قصه تكراري شده . بردند او را همان زندان هايي كه آرزو داشت در آنها قدم بگذارد . مي گفت دوست دارد جايي برود كه روزي حنيف نژاد ها و بيژن جزني ها و فروهر ها در آن قدم گذاشته اند. خب به آرزويش رسيد و دوستان اطلاعاتي او را به اين آرزوي ديرينه اش رساندند . نگاه من اما يك لحظه از آذر هشتاد و يك جدا نمي شود و صورت نحيف پدرم كه به خاك اش مي سپرديم و صدايش كه هميشه از گرفتار شدن ما اضطراب داشت. ديروز سعيد را گرفتند و من ديروز به صورت پدر سعيد نگاه مي كردم و روزهاي رفته را ورق مي زدم . مردان ايستاده مي ميرند . به اين باور دارم ،اما آيا اين شهر تمام مردان اش را ايستاده به دار خواهد كشيد يا مردان روزي زانو خواهند زد ؟ نمي خواهم مردان شهر را زانو زده ببينم روزي جلوي اژدهاك ديو سيرت اما آيا همه ايستاده خواهند مرد؟

صداي بوق تلفن در گوشم مي پيچد و باز كسي مي گويد

الو بابایی منم ، بابايي سراغی از ما نمی گیری ؟

پي نوشت

كميته گزارشگران حقوق بشر را ببينيد