روزنوشت های زندانی بند 1357

آدینه /3شهریور

هموطن ...هوا داغ است و من در اینجا بار صدم است که طول و عرض این مربع را گز کرده ام ...تنها هستم ...تنها تر از همیشه و صدای تیک تاک ساعت آزارم می دهد ...از صدای زنگ تلفن حالم بد میشود و صدای پای آدمها دلم را بهم می زند ...ازحرفهای شبانه بچه ها بیزارم و از بوی غذا عقم می گیرد...یاد امید و حرفهای شیوا می افتم و نفرتی عجیب دقیقه هایم را سیاه تر می کند ...آخرین بار که امید رادیدم میدان هفت تیر بود ...سیگاری در دست داشت و لبخندی بر لب...و گمان نمی کرد که تنها چند ساعت بعد به جرم کشته شدن اکبر محمدی در زندان باید او حساب پس بدهد ...یاد امید که می افتم یاد زنان زندانیان سیاسی می افتم که در تند باد حوادث این مملکت تنهای تنهای تنها باید بار یک زندگی را که خیلی ها هم مسخره اش می دانند به دوش بکشند...امید ها ، احمد ها ، اکبر ها ، عابدها و...همه و همه برای آرمانی به کنج این دخمه ها فرستاده می شوند که در آن آزادی من ، آزادی تو و آزادی ایران فریاد می شود اما انگار هیچ کس را دغدغه ای جز نان نیست هر چه گشنه تر بشویم دیگر حتی اسم آنها را هم نخواهیم شنید

من هم انگار گشنه ام شده این روزها ...من گشنه ام تو چطور هموطن؟