می پرسد شاد ترین لحظه زندگی ات ؟ مکث می کنم .چقدر این واژه غریبه است ، شادی را می گویم . انگار مدتها چون واژگان مرده زیر خروارها بیهودگی دفن شده .برایش چای کشمیری می ریزم و از سفرم به کشمیر می گویم .الیاس را با شوق وصف ناشدنی نشانش می دهم و از دیدارم از خانه کهنه و آجری شان تعریف می کنم .چه ذوقی داشت الیاس برای فشار انگشتان من روی دکمه دوربین تا ثبت شود لبخندش .. به درو دیوار اتاقم نگاه می کند و صورتک های کودکان.دوباره الیاس را نگاه می کند . می گوید پسرش باید همسن الیاس باشد . یک سال است که اورا ندیده است .لندن گران است . رشته کارگردانی گران است . خرج دو کودکش در دانمارک گران است . اجاره خانه گران است . می خندم و می گویم پس خدا را شکر که جهان سوم و کشور دیکتاتوری و احمدی نژادی هست که تو برای ساخت فیلم و در آوردن پول به آنجا بیایی .برگردی لندن کلی پولداری . می گوید البته و از ته دل می خندد . پریشان است و اضطرابش را هم به من منتقل می کند.می گوید دنیای عجیبی است .می پرسم چرا ؟ میگوید از دوست دختر اولش یک پسر و از دومی دختر دارد و آنها هر دو به یک مدرسه می روند و هردو زن باهم دوستان خوبی هستند .بعد باز می خندد و می گوید من هم شبیه مردهای ایرانی زن ذلیلم .می گوید چقدر فاصله است بین آدمها . نمی تواند ایرانی را بفهمد . می گوید تو اما مثل ایرانی ها نیستی . می گویم چرا؟ می گوید به تنهایی پناه آورده ای ولی مردمان شما در جمع زنده اند . می گویم بهانه اش درس است می گوید درس تمام شود ؟ می گویم کار می گوید همه کار می کنند . می گویم چقدر سوال می کنی . می گوید دوست دارد زنان را کشف کند . می گویم ازکشف شدن بدم می آیدو از مردهایی که کاشفند بیشتر . می گوید رنگ سرخ را دوست دارد و آبجوهای آلمانی را . می گویم از هردو بیزارم . می گوید ایران را نمی فهمد . می گویم من هم ایران را نمی فهمم . می گوید شادترین لحظه زندگی ات ؟ می گویم الیاس . می گوید این پسر ؟ می گویم حس مادر بودن . می گوید نیستی اما . می گویم هستم . می گوید کوطفلت ؟ می گویم الیاس . می گویم تو پدر نیستی اما . می گوید شادترین لحظه زندگی ات ؟