به نام همسران زندانیان سیاسی

تقدیم به سمیه بینات به مناسبت سالگرد ازدواجش با احمد

آنشب که بابا را بردند کوچه های محله سرک کشیدند تا ته بغض مامان که او را می خواند و من که دفتر مشقم زیر لگد‌های او مبارز شد. آنشب که بابا را بردند کلاس اول تا اعدام بابا شصت و هفت بار تجدید شد و هر شب کابوس لگد های او بر پیکر مامان جا انداخت. و من از مدرسه اخراج شدم تا بقیه طیّب بمانند. در دیکته‌هایم نام پدر را تکرار کردم و مردود شدم زیر کینه معلم‌های تحقیر... قصه قصه بغضی است که سر باز کند ویران می کند زمان را و زمین را

دخترکم سارا نترس از سوز سرما که دستان مادرت با سرمای آن پاییز تا داغی تابستان کیسه های سیاه و پیراهن های بی‌صاحب عادت دارد. چهارده سالگی ام پشت درهای میله‌های بلند قد کشید سارا جان و مادر که پیر شد در کراهت هوس نگاه قاضی تا زیبایی اش به هرز نرود. مشق‌های بی سرانجام مرا تا نام پدرت برد، در همان کوچه‌ای که پدربزرگت برای همیشه رفت. عشق پیچک‌وار دست هایم را در دودست مردانه‌اش عاشق کرد و از خم کوچه تا خاوران سوگند خوردیم به عشق... و تو آمدی در ابتدای پاییزی که همیشه تلخ بود. کلاس اول تو، مشق اول تو، خط اول بابا در باران آمد تو باز بی دستهای بابا سر شد و من که باز مردی جلوی چشمانم به میله‌ها نه می گفت. من ماندم و تقدیر نسلی که سربدار اند. من ماندم و دروغهای پشت شیشه‌های فاصله. من ماندم و لبهایم که باز گزیده می شد تا اعتراض نکند، تا از تنهایی نگوید، تا از فقر شکایت نکند و بابا که در تمام شیارهای خشک لبانش عصمت من را تحسین می کرد. من ماندم و سرمای دستهای تو سارا. من ماندم و طعنه مدیر مدرسه ات که می گفت بزرگش گفته زندانی سیاسی نداریم ... که تو دختر یک خلاف کاری و شرم را می خواست از چشمانم بچیند و من غرور را روانه کردم به خشم‌هایش

می نویسم به نام عشق بر جلد سبز دفترهایت. می مانیم من و تو سارا جان. می دانم می مانیم حتی اگر هوار شود کینه‌هایشان بر سرمان. می مانیم و پدرت که سرفرازتر از هر چه سرو پا برجاست . به نام آزادی، نام زندان را از تمام لغت نامه ها پاک می کنیم. دستانت را به من بده دخترم. نترس. بانوی کوچک. پاک کن اشکها را. فردا خواهد آمد. پاک کن اشکهای بغض های فروخورده‌ات را