به یلدا نشسته بود مادر و پدر انار در دهانش می گذاشت رو به پنجره ای که برف رادر قابش طرح می زد.یلدای پنجاه و نه بوی باروت می داد و سربازان که روی تخت های جنگ جان می دادند ومادر در فراخنای وجودش مرا تا امروز انسان زاده شدن صدا کرد.اولین اشک ها یلدای پنجاه و نه بود که بارید از ناوک دو چشمم و اولین فال حافظی که زدی به قدمت باغ دوچشمم یلدا شبی بود که گفتی همیشه در تاریک ترین لحظه شب روشن ترین طلوع خورشید را باید انتظار کشید

به یلدا نشسته بود مادر و پدر انار در دهانش می گذاشت روبه پنجره ای که برف را در قابش طرح میزد.اولین اشک با شیون مادر درهم پیچید و موشک به قلب بیمارستان نشست و من اشک ریختم در دالانهای بودن و ندانستم فردا اشکها این رسولان دل را به پای تو خواهم ریخت

به یلدا نشسته بود مادر و پدر انار دردهانش می گذاشت که درد پیچید در فراخنای وجودش و پروانه از پیله پر کشید تا بر شانه هایت نذر بوسه ادا کند در پروازی به سوی معبد عشق در آستانه صبحی که بر شب پیروز شد

به یلدا می نشینیم و تو دستان دلم را می گیری و زیر گوشم از انار دلت می گویی و قدمت عشقمان که سرگردانی کوچه های آدمیان را تاب نمی آورد .زیر گوشم می خوانی قصه های دیروزمان را و من آرام لمس می کنم هرم نفسهایت را که هیچ گاه دروغ نمی گوید. عشق ما کهن شراب هزار ساله ایست که پیاله پیمایان دردی کش را تاب مستی اش نیست

به یلدا می نشینم و ورق میزنم روزها و شب ها را و تورا که نوشتی برایم از عشقمان و من متولد شدم زیر خورشید پگاه بعد یلدای آغوشت

امسال عاشقانه می نویسم از یلدا و تو و فردا سرشار از تو وفردا و یلدا ...عاشقانه تو را مرور می کنم ...زیر گوشم سیبی گاز بزن تا به رقص برخیزیم دوباره زیر سقف یلدا و بوسه های ماه برپیکرهای شوریده مان تا فردا

به یلدا می نشینیم دوباره به قدمت تاریخمان هم قبیله...فراق را عمری نشاید هم پیاله

به یلدا انار دانه می کنم سر راهت در مسیر تپش های شبانه ...دور از نگاه بیگانه ...من و تو... یگانه