زل می زنم در دو چشمش که ایران را برایم ترجمان است . اینجا سرزمین رستم است و من در پوست خود نمی گنجم که روبروی نگاه کنجکاو فرزندی از این مرز و بوم مغرور می شوم از ایرانی بودن. می خندم به شعار های دوستان روشنفکری که تاریخ ایرانم را به سخره می گیرند تا با پز انتر ناسیونالیست بودن وطن را به هیچ انگارند . می خندم به آنها که تجزیه خاکم تنها دستاورد اندیشه های مشعشعانه شان است .می پرسم چقدر ایران را می شناسی؟ از میان تمام کاست های مجاز و غیر مجازش سرود ای ایران بنان را می کشد بیرون و می گوید گوش داده ای به این ؟ معرکه است ...می گویم عاشق ایرانم دیوانه وار.. تو به خاکت عشق می ورزی ؟می پرسد تو مارا جزو خاکت می دانی ؟ شکم من که گشنه است، شبانه ای به من فکر می کنی ؟ و یا دنبال سوژه می گردی در رد خسته تن فقیر من ؟ من یک بلوچم.کجای روزها و شب های تو و دوستانت را دغدغه من پر می کند ؟ ایرانیم من!! اما آیا تو هم ایرانی هستی وقتی می روی دانشگاه و درس میخوانی ؟ دقیقه ای به ما مرزنشینان فکر می کنید در سوت و کف های آرمان خواهانه تان؟

می پرسم از احمدی نژاد و این پدیده که درگیرم می کند هر وقت چهره خسته مردم را می بینم ...دوست می داری رییس جمهورت را ؟ پوسخندی می زند و می گوید من پدرم را دوست دارم که دستهایش تاول زده از فقر و مادرم که چشمانش نا ندارند حتی برای دیدن من ...من مردی را که وعده می دهد به سفره های خالی دوست ندارم . من به خالی سفره ای بی دروغ راضیم

می گویم می دانی ایران به انرژی هسته ای دست یافته ؟ می گوید مادرم هر هفته هسته های خرما را آرد می کند نکند منظورت ...؟

می گویم اگر امریکا به ایران حمله کند چه می کنی ؟ من که از بوی جنگ می ترسم و از دیدن دوباره خون بر خود می لرزم ، تو چطور ؟ می گوید می جنگم برای وطنم ...می گویم می جنگی برای ماندن کسانی که گشنگی تنها ارمغان بودنشان است ؟ می گوید ما را جزو خاکت می دانی ؟اگر می جنگم ، می جنگم برای شرافتم...می اندیشم به سوسیال ها و لیبرال ها ...به او و تو و زل می زنم به چشمهای درشت سیاهش که می کاود سکوت معنا دارم

زیر لب زمزمه می کنم اخوان را که از پوچ جهان هیچ ایران را دوست می داشت و درگیرمی شوم بین شرافت این مردم و شقا وت حاکمان و می نویسم روی جعبه نوار هایش

اینجا ایران است و من تو را دوست می دارم

اینجا ایران است و من تو را دوست می دارم