آمدی نشستی روبرویم و گفتی حرفهایی که حنجره هایمان را عفونت آدمیان قصه هایمان پر می کرد. گفتی که زمانه بوی لجن می دهد اگر بنشینیم و گوش دهیم آوای غوک کوچکی که در مرداب آبهای تلنبار شده دریا های زلال روزگاری من و تو، خانه ساخته . رها کن پلیدی شب را که قی می کند خیانت را روی بستر عشقهای گاز خورده ، پس مانده هایی که سهم ما نبوده اعتیادمان به کالی شان . بگذار صبح بر آید روی شیروانی خانه ای که گربه همسایه به کمین نشسته مرغ عشق مار ا . سیاهی پنجه هایش بر کسی پنهان نخواهد ماند
گفتی و روبروی من نشستی و من میان واژه های دفتر زرد رنگ هذیان هایت خواب نما شدم ، مثل همان حس عاشق شدنت بر رهگذری زیر برف و جای پای گلی ات روبروی شهر فرنگ باورهای خیس او ."آری آن سوی فردا ها بود که جهان به امروز پا نهاد".من امشب به صبح اقتدا می کنم و باز به یاد می آورم اولین پنجره راکه با نام عشق حصار هایش شکاندم ، اما جانی عاشق را هرگز سر نبریدم !!!. مجالی نمانده برای سیاهی که سر می کشد جام های مکرر پر شده از تهی را در این سرشاری حضور آیه های نور .....استوار می مانم کنارجاری ماندن اما نه جاری خون که جاری بودن آری انسان بودن