نگاهم می کند ، همچنان

نادیده می گیرم او را ، با تردید

نادیده می گیرد مرا ، همچنان

وقتی نگاهش می کنم ، با تردید

پی نوشت : به همشاگردی سر زدم ...شعری را آنجا خواندم که در سطر به سطرش اشک ریختم

......

هر خزنده ای
در برهوت نا مفهوم
رهبر شده است
و صداهای متورم
از پشت میکروفون بوی چربی می دهند

.....

پی نوشت : امروز که باز رفته بودم کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران ، از آن بالا بد جوری دلم برای زمین چمن دانشگاه گرفت که چه روزگاری از سر گذرانده است ...انگار یک تاریخ در این یک تکه خاک جمع شده ...یادت نرود قول دادی یک روز در همین زمین چمن باز پیدایم کنی .یادت نرود همراه ... باید همین جا با هم عکس یادگاری بگیریم ...زیر نور خورشید ..بدون هیچ سقفی...یادت نرود که بیایی. روزی که خورشید را هیچ سقفی از ما نخواهد

گرفت ..یادت نرود برگردی دانشگاه تهران روبروی مجسمه فردوسی .زمبن چمن

پی نوشت : دوباره حس می کنم باید پشت پنجره، شمعدانی هایم را ردیف بچینم ..صدای پایش می آید