از بهار هشتاد و پنج تا این روزهای آخر اسفند ماه که بیش تر از هر ماهی در سال دوستش می دارم انگار سالهاست می گذرد . از دنگ دنگ آونگ ساعت تحویل سال هشتاد و پنج پشت شیشه های کالج ادبیات و فلسفه در جنگل های سردسیری حومه کپنهاگ و دلتنگی هایم برای ایران انگار سالهاست می گذرد و سالهاست من با گذشته هایم خداحافظی کرده ام . از شیشه های بخار گرفته رو به بی انتهای جنگل تا کم نوری اتاق مطالعه و نوشتن و نوشتن انگار سالهاست می گذرد. از هم اتاقی فلسطینی ام که مست لایعقل هر شب نرده های کالج را سکندری می خورد و مشت هایش به در کوبیده می شد که باز کن در را تا این اتاق های خیابان کارگر و کفترباز پشت بام خانه ام انگار سالهاست می گذرد. از کنیسه های تاریخی شیراز تا مسجد های حجاری های هندی انگار سالهاست می گذرد . از بیست و دوم خرداد میدان هفت تیر و کمپین یک میلیون امضا تا سیزده اسفند دادگاه انقلاب انگار سالهاست می گذرد. از آزادی ناصر زر افشان تا بازداشت معلمان میدان بهارستان انگار سالهاست می گذرد. از پاییز مرگ های نا بهنگام و آدمهای سردر گم تا عشق های جان گرفته دی ماه انگار سالهاست می گذرد . ازخیابان بابی ساندز تا خیابان اکبر محمدی انگار سالهاست می گذرد . ازلبخند های پرزیدنت پوتین تا نیروگاه بی صاحب بوشهر انگار سالهاست می گذرد. از خانه های دیوار های رنگی و دلهای سنگی تا خانه های دیوارهای سنگی و دلهای رنگی انگار سالهاست می گذرد. از آشنایی های غریب تا غریبی های آشنا انگار سالهاست می گذرد . از نقطه سر خط این بیست و پنجمین سال زندگی تا این دقیقه های آخر هشتاد و پنج انگار سالهاست می گذرد.. از زندان شادی تا آزادی شادی انگار سالهاست می گذرد ... و من باور نمی کنم هشتاد و پنج می رود تا برای همیشه از تقویم های دیواری ام پاک شود ،هشتاد و پنجی که با تمام سالهایی که گذشت عوضش نمی کنم چون در تمام ثانیه هایش شادی و غم ، فقر و ثروت ، عشق و نفرت ، خواستن و نخواستن ، شکست و پیروزی ، یافتن و از دست دادن ،غرور و تواضع ، سکوت و فریاد ، تنهایی و در جمع بودن جدایی و وصال باهم تلفیق عجیبی اززیستن را رقم زدند و من باز یاد گرفتم تنها گام بردارم ، تنهای تنها .می خواهم نرد عشق واقعی را به نام آزادی در هشتاد و شش ببازم، آری روزی که کمترین سرود بوسه باشد .

پی نوشت: هشتاد و پنج بود که دوستی جاودانم با سریر ، افشین ، حسین و امیر حسین را مهر تایید زد. دوستانی که آنشب که در کوچه باد می آمد نگذاشتند دستانم ویران شوند و من جان گرفتم با بودنشان

پی نوشت: بالاخره مطمئن شدیم احمدمان باز گشته ، کاش میله های آهنین به حرمت بهار جوانه بزنند

پی نوشت:شادی و محبوبه هم از آن بند های غم گرفته رها شدند باشد نباشد هیچ نقبی بر سر راه انسان

نامه ای عاشقانه از من

نامه ای عاشقانه از تو

وبهار شکل می گیرد

نزار قبانی