پراکنده می نویسم چون حالم که در سودایی این ایام به جان عاشق است و به چهره عاقل ، او می گوید اندکی صبر و دل دل می کند دلم برای یک غزل ناب نگاهش، نه غزلی که ریشه زده باشد در دفترچه خواهش هر پریشان گویی ..آری عظمت باید در نگاه تو باشد نه در آنچه می نگری

بیست روز گذشت ...از ساحل مدیترانه تا ساحل نمک سود بحر المیت ، تا ساحل دریای سیاه ..تا ساحل خیس دو چشم او ..من مسافرم .. یک جا نشین نیستم... اما این بار دل بستم دوباره به صدف و زیتون و شن ، هر یک به یادگار از قبیله ای

از قبیله دو چشمش مرا همین بس که شرمسار قربانی نیاز هیچ کس نیست...قبیله را به صلابت مردان شمشیر و اصالت نگاه زنانش اصیل

نامند که عشق الفبایی نیست که هر کودکی را به مکتبش برند

بیست روز گذشت ...دلتنگش شدم وقتی سوت کشتی سینه دریا را شکافت و خاطره اش روی حلقومم ره به بغض برد... سلام کوچه های به سراشیبی نشسته فقیر استانبول

بیست روز گذشت ...دلتنگش شدم وقتی سروهای بیروت با قد قامت قامتش به تساوی برخاستند و من به لشگریان نگاهش عرصه باختم، نگاهی که میان مردان عرب تازگی داشت ، سرشار از خواهش های سبز بارور

بیست روز گذشت ...دلتنگش شدم وقتی بحر المیت در پست ترین نقطه کره خاکی بلند ترین آرزوی مرا به اوج رساند و خورشید در حضیض دریای دو چشم او به سلطنت رسید، در غروبی که آنسوی دریا سوسو چراغهای اورشلیم اشک به چشمانم نشاند

برگشته ام دوباره کنج این اتاق رو به حیاط ، با دیوار های آجری نمناک ، برگشته ام دوباره کنج این شهر خراب شده با ماموران عفافش که برای چاک گریبان حد می زنند، برگشته ام دوباره به سرزمینی که سیاستمدارانش برای جبران بی عرضگی به کاتیوشا سجده می کنند و برای علاج درد قلنج بی تدبیری خویش دانشجو به زندان می برند، برگشته ام به جایی که عاشقانه هایم را به جرم همبستری با شعر حسودان به صلیب کشیده اند، برگشته ام به سرزمینی که بوی باتوم می دهد قلم های بی سر

برگشته ام به شهری که سیب را نمی شود با شهوت گاز زد و آب را نمی شود بی محنت سر کشید... پس به سلامتی تحریم ، باتوم، حجاب، بمب،جنگ ، فقر و ملوان زبلمان!!...لقمه در گلویم گیر کرده آب ...آب

دلم هوای یک بغل رنگ کرده ، رنگ هایی که در باد می رقصند

پی نوشت: در مورد سفرم در روزهای آینده می نویسم ...سفری طولانی در دل خاورمیانه