شكست فنجاني
كه فال قهوه آن چشم هاي تلخ تو بود
و يك افق دور
و دختري كه ز دستان تو قفس مي ساخت
شكست فنجاني
و تير پايان يافت
وتو،به آه بلندي مدام مي گفتي
دلم گرفته از اين لحظه هاي ويراني
چرا به ثانيه هايم غزل نمي خواني ؟
شكست

دونيم شد

تكه تكه شد فنجان

و چشمها گم شد

و دخترك گم شد

و خسته بال گشوديم
ز بوته گل سرخي به روي فنجاني
كه فال قهوه آن چشم هاي تلخ تو بود

و تير پايان يافت

آخرين روز تيرماه 86 /تهران