مرا به خود مگذار طلايه دار خوشه هاي گندم زار نگاه من

مرا به خود مگذار در اين خيال خفته در دهليزي خانه

كه هر بار كه از را ه مي رسي

زنگ ها به صدا در مي آيند و جوجه ها به آواز

مرا به خود مگذار ، و آن نگاه وحشي سركش را

كه هرشب از سقف به عرياني روحم خيره خيره نگاه مي كند

و يك بغل سوال بي جواب را روي گونه هايم حك مي كند

مرا به خود مگذار در اين خيابان هاي طويل بي هيچ اميدي به رفتن و رسيدن

كه هيچ زني از آن نمي گذرد و هيچ درختي در مسيرمان نيست

مرا به خود مگذار در اين حواشي خالي

كه بي تو بودن ر ايوسف در خواب هايش تعبير نخواهد كرد

و هيچ يعقوبي بر اين فراق نخواهد گريست

كه سارا و هاجر هر دو يك قصه اند از جنس نگاه تو ابراهيم

و ادر اين قصه اسحاق و اسماعيل از يك رحم انسان مي شوند

و مريم بر دروازه هاي اورشليم براي اين گناه مان قباي عصمت مي بافد

و عيسي تبر به دست مي گيرد تا گردن مجرمان بزند

و تو تكرار يك حادثه اي درون من

كه به تماشاي خويش بر خاسته اي در ناوك ناوك نگاه خيس
و اين اولين فصل عاشقي توست

و موسي و محمد در چهل سالگي به رسالت رسيدند

پی نوشت: مرگ قیصر استادم ، اینک باز مرثیه ایست بر رویای انسان بودن و انسان زیستن ...افسوس افسوس که این کاروان راغم ساربان است . بغض است که می خواهد بیاید و جاری شود