یه دختری ، روی تاپ ، توی یک پارک کوچیک در وسط شهر، شاید هم همون پارکی که پنجره های محل کارم به آن باز می شود، چه فرق می کند چه پارکی و در کدام نقطه جهان تاب می خورد . تاب می خورد و نورنمور عصر آخرین روز بهمن ماه می افتد روی موهای خرمایی اش که در نور خورشید می درخشند. تاب می خورد تاب می خورد تا ب می خورد ، می خندد ، تاب می خورد ... صدای قهقه اش در گوشم می پیچد

پروانه آروم باش

اِ دختر می افتی از روی تاب

موهاتو جمع کن ریختن تو صورتت

تاپ تاپ عباسی ...خدا منو نندازی

تاپ تاپ تاپ تاپ

............

مقنعه سیاهم را می کشم توی صورتم و اشک هایم را پاک می کنم

او هنوز تاب می خورد و نمی داند کسی از آن بالا نگاهش می کند و برای او اشک می ریزد .او نمی داند به زودی او هم باید آن بالا بایستد و اشک بریزد

و به چیزهای سخت فکر کند

تاپ تاپ عباسی

خدا منو نندازی